مشخصات این گروه، به دو زیرگروه بالابرهای انتقال بیمار متحرک و بالابرهای انتقال بیمار ریلی(ریل هوایی) تقسیم می شوند. هر دو زیرگروه معیارهای مشخص و یکسانی دارند، اما بر اساس پیکربندی در برخی از ملاحظات منحصر به فرد هستند.
نام های دیگر وسیله: دستگاه های کمکی، بالابرهای سقفی، بالابر و آسانسور بیمار
مواردی که در این قسمت بیان می شوند، ویژگی های پایه ای مورد نیاز دستگاه هستند. این ویژگی ها برای داشتن حداقل عملکرد مطلوب بالابرهای انتقال بیمار پیشنهاد می شود. مشخصات این گروه، به دو زیرگروه بالابرهای انتقال بیمار متحرک و بالابرهای انتقال بیمار ریلی (ریل هوایی) تقسیم می شوند و هر دو نوع بالابر باید بتوانند طیف گسترده ای از بیماران را پوشش دهند.
در بخش های مراقبت عمومی، بالابر باید قادر به جابجایی بیماری به وزن حداقل 158.7 کیلوگرم (350 پوند) باشد. بیمارانی با وزن سنگین تر از مقدار یادشده، بایستی از بخش های تخصصی که داری تجهیزات متناسب هستند، استفاده نمایند.
علاوه براین وجود علائم نشان دهنده ظرفیت دستگاه برروی بدنه و یا هرجایی از وسیله که قابل رویت باشد میتواند از اضافه بار و آسیب های احتمالی آن به بیمار پیشگیری کند.
ساپورت های بالابر که برای پشتیبانی از بیمار بر روی بالابر حین انتقال تعبیه شده اند، باید از مواد قابل شستشو باشند. در طول دوره ی استفاده از بالابر، ساپورت ها، بدلیل استفاده مکرر بیماران، اغلب کثیف می شود. بنابراین به منظور کنترل عفونت، مواد تشکیل دهنده این ساپورت ها باید در برابر وزن های سنگین و ضد عفونی های مکرر مقاوم باشند. محدوده ی حرکت بالابر در حالت حداقل بگونه ای پیشنهاد میشود تا بتواند یک بیمار را از کف زمین به تختش منتقل کند. بیماران با تحرک محدود گاهی اوقات بدیل سقوط از تخت و یا دلایل دیگر برروی زمین می افتند و بلند کردن آنها بصورت دستی یکی از علل شایع آسیب دیدگی پرستاران است. تخت های معمولی بیمارستان حدود 40 اینچ، یا یک متر ارتفاع دارند، بنابراین، بالابر باید قادر به بالا بردن بیمار حداقل تا این ارتفاع باشد.
بالابرهای ریلی محدود به استفاده در مکان هایی هستند که مسیر ریل در آن ها نصب شده است، درحالیکه بالابرهای متحرک اغلب از یک اتاق به اتاق دیگر منتقل می شوند. جنبه های متعددی به منظور اطمینان از انتقال بیمار بصورت هموار وجود دارد. یک جنبه ی مهم عرض پایه ی بالابر در حالت بسته است. بالابر باید به اندازه کافی باریک باشد تا بتواند از بین درهای استاندارد که به طور کلی 44 اینچ یا 111.8 سانتی متر عرض دارند، عبورکند.
پیشنهاد می شود تا قطر چرخ های بالابر حداقل 3 اینچ (7.6 سانتی متر) باشد، تا بالابر اجازه حرکت آسان از بین موانع معمول مانند آستانه درها و کابل ها را داشته باشد. هر چه قطر چرخ بیشتر باشد، بالابر آسانتر از بین موانع عبور می کند. در بالابر وجود حداقل یک ترمز برای جلوگیری از حرکت آن هنگام سوار کردن بیمار ضروری است. با افزایش تعداد ترمزها از یک به دو یا چندین ترمز می توان از انتقال ایمن تر بیمار اطمینان حاصل کرد و از چرخش بالابر در طول نقل و انتقالات جلوگیری بعمل آورد.
بالابرهای متحرک اغلب در کمک به بیماران در دستشویی و وان حمام استفاده می شوند. بنابراین، ایمن بودن این وسایل برای استفاده در حمام امری ضروری و مهم تلقی می شود. درحالیکه استفاده از بالابرهای ریلی در محیط حمام تنها یک نگرانی محسوب میشود.
بسیاری از مراکز بهداشت و درمان سیستم های بالابر سقفی (به سقف نصب شده) را انتخاب می کنند، زیرا شمار اتاق هایی که به مراقبت های چاقی (bariatric care) اختصاص می یابد، روز به روز در حال افزایش است. ظرفیت وزنی این بالابرها اغلب بیشتر از بالابرهای متحرک بوده و شامل مسیری بر روی سقف هستند تا بتوانند بیمار را در مسافت بیشتری در داخل اتاق جابجا کنند. مسیر سقفی طراحی شده برای این نوع بالابرها بگونه ای مهندسی شده است که نیروی کمی برای جابجایی بیمار نیازمند است، بنابراین تعداد پرسنل مورد نیاز برای جابجایی بیمار را کاهش می دهد. تعدادی از بالابرهای متحرک نیز وجود دارند که برای مراقبت از افراد چاق طراحی شده اند. بالابرهای متحرک در بخش هایی از بیمارستان مانند اتاق عمل و رادیولوژی که بکارگیری نوع سقفی ممکن نیست، دارای مزیت هستند.
دستورالعمل های محدودی برای طراحی و ساخت بالابرهای بیمار وجود دارند، با این حال، یک مدل ایمن، مدلی است که قوی و با ثبات باشد، بطور ایمن از بیمار حمایت کند و همچنین عملکردی هموار داشته باشد. تسمه نگهدارنده (Sling) یا صندلی باید با توجه به نیازهای بیمار انتخاب شوند. به عنوان مثال، احتمال افتادن بیمار قطع عضو پا از بالابر با تسمه دوتایی وجود دارد، چراکه مرکز ثقل بدن آنها بالاتر افراد معمولیست و بیشتر وزن خود را در اندام فوقانی دارند. علاوه بر این، بیمارانی که در سر و گردن خود دچار ضعف هستند بایستی سر آنها توسط تسمه نگهدارنده حمایت شود.
استفاده از هردو بالابر متحرک و سقفی باید سهولت انجام گیرد. قراردادن بیمار برروی صندلی و یا تسمه نگهدارنده بالابر نباید کار پیچیده ای باشد و همچنین مکانیسم بلندکردن باید قابل اطمینان بوده و عملکرد آن به سهولت انجام گیرد. حرکت یا مانور دستگاه باید هموار بوده و هدایت کردن آن برروی تمامی سطوح براحتی امکان پذیر باشد.
خریدار آینده نگر باید بالابر را قبل از خرید امتحان کند، به این صورت که ابتدا وسیله را بدون بیمار جهت ارزیابی سهولت استفاده مورد آزمون قرار دهد، سپس با سوار کردن بیمار برروی بالابر متناسب بودن آن را برای بیمار خاص (در خانه) یا گروهی از بیماران ارزیابی نماید. خریدار برای انتخاب یک بالابر بهینه برای خانه و یا بیمارستان علاوه بر موارد گفته شده باید به نقشه فیزیکی محل استقرار وسیله توجه کرده و همچنین نیازهای بیمارانی که قرار است از وسیله استفاده نمایند را ارزیابی کند. برای مثال، تعدادی از بالابرهای متحرک وجود دارند که پایه های آنها برای محل های زندگی بسیار بزرگ و جاگیر هستند؛ برخی دیگر نیز باتوجه به شکل ساختاری دستشویی و حمام قابل استفاده در این مکان ها نیستند.
بالابرها، مخصوصا بالابرهایی که برای مراقبت های خانگی خریداری میشوند باید بخوبی ارزیابی شوند. چرخ های این وسیله باید به خوبی حتی روی فرش های ضخیم حرکت کند و قدرت مانور بالایی در فضاهای تنگ و دست و پا گیر داشته باشد. فضایی برای نگه داشتن وسیله در زمانی که از آن استفاده نمی شود نیز باید در نظر گرفته شود.
صرف نظر از مکان استقرار وسیله، ارتفاع بیشینه و کمینه دستگاه باید با نیازهای بیمار همخوانی داشته باشد. برای مثال اگر بخواهیم بیماری را از تختش که ارتفاع نسبتا زیادی دارد به یک وان حمام استاندارد منتقل کنیم به بالابری با رنج وسیعی از ارتفاع نسبت به حالتیکه بخواهیم بیمار را از یک ویلچر استاندارد به تخت منتقل کنیم نیازمندیم.
مقدار نوسازی و تغییرات برای نصب ریل بالابر به نیازهای مرتبط بیمار با بالابر و نوع طراحی مکان استقرار بالابر بستگی دارد. برای مثال، یک خانه یا مرکز درمانی که قصد دارد از بالابر برای جابجایی های متعددی استفاده کند، جابجایی هایی مانند تخت بیمار، دستشویی، حمام و یا ویلچر در چندین اتاق از یک ساختمان بزرگ که از تعداد زیادی درب ورودی می گذرد به تغییرات زیادی نسبت به استفاده از بالابر تنها در یک اتاق نیازمند است. علاوه براین باتوجه به طراحی ساختمان احتمال نیاز به ریل منحنی برای انتقال از اتاقی به اتاق دیگر نیز وجود دارد. همچنین در برخی از ساختمان ها اتاق ها ارتفاع متفاوتی دارند که همین امر هزینه بیشتری را بمنظور نصب تحمیل می کند. خریدار آینده نگر باید جنبه های مختلفی از قبیل تخمین هزینه های نصب و تغییرات ساختمان را قبل از نصب نهایی مسیر ریلی بالابر در نظر بگیرد.
گاهی اوقات از بالابرهای سقفی به منظور انتقال ایمن بیمار از (به) وان حمام، دوش و یا دستشویی استفاده می شود. اگرچه قسمت معلق و در بالابرهای متحرک فریم وسیله می تواند در معرض رطوبت قرار گیرد و خیش شود، ولی موتور سقفی نباید در معرض مستقیم و حتی در نزدیکی دوش آب باشد. مراکزی که از بالابرهای سقفی برای دوش گرفتن بیمار استفاده می کنند، از مسیر سقفی نصب شده آنها درست قبل از دوش متوقف می شود. بالابر می تواند برای انتقال از/به صندلی دوش استفاده شود.
بطور کلی بالابرهای بیمار به تعمیر و نگهداری کمی نیازمندند، ولی باید حداقل سالیانه مورد ارزیابی قرار گیرند. فردی که تعمیر و نگهداری را انجام می دهد باید یاتاقان چرخ های وسیله و کلیه قسمت های متحرک را روغن کاری کرده، قسمت های متحرک و تسمه نگه دارنده را به منظور یافتن نشانه هایی از خوردگی بررسی و همچنین فریم و تسمه ها را از نظر فرسودگی بررسی و آنها مورد آزمون قرار دهد.
بطور عمومی، تسمه ها باتوجه به نحوه ی استفاده آنها، باید حداقل هر یک تا سه سال تعویض شوند. اگر تسمه ها یا همان اسلینگ ها به شدت کثیف، خیس و یا توسط ادرار آلوده شوند، طبیعتا نیاز به تعویض مکرر در آنها بیشتر می شود. تسمه ها به دلیل نشت ادرار در بیماران مبتلا به بی اختیاری اغلب خیس می شوند، بنابراین در ساخت آنها باید از موادی که پوسیدگی در آنها کم است و یا به اصطلاح پوسیدنی نیست مثل نایلون و تریلن (Terylene) استفاده شود. تسمه های شبکه ای که مختص مراقبت های شخصی هستند نیز در بازار موجود است.
تسمه ها اغلب قابلیت شستن توسط ماشین لباسشویی را دارند بطوریکه کاربر آنها را داخل کیسه مخصوص لباسشویی قرارمی دهد تا از ماشین در مقابل قسمت های فی تسمه ها محافظت کند، و سپس اقدام به شستن می نماید. توصیه می شود که یک تسمه اضافه خریداری شود تا در زمانیکه تسمه اولیه درحال شستشوست از آن به عنوان رزو بتوان استفاده کرد.
پرچ کردن تسمه باید به عنوان مکمل درزهای دوخته شده باشد و در واقع نباید جایگزین آنها شود چراکه در این صورت ممکن است تسمه براحتی پاره شود. علاوه براین، میخ های پرچ نباید در نقاطی باشند که فشار بدن بیمار عمدتا در آن مکان هاست، به عنوان مثال: در ناحیه ی باسن بیماران مسن یا معلول که استخوان به سطح پوست نزدیک است، امکان آسیب زیاد می باشد.
درخشانی09158883221
درباره این سایت